دکتر جلیل فیضی، دکتر امین میرزایی، دکتر رسول میرفلاح، دکتر مسعود فصیحی، دکتر مریم رحمتی، دکتر علی اشرف مظفری،
دوره ۱، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۲ )
چکیده
چکیده
سابقه و هدف: التهاب حاد زائده آپاندیس معمولاً سیر پیشرونده دارد و به سمت پرفوره شدن پیش می‌رود. لذا لازم است در اسرع وقت با جراحی برداشته شود. عفونت محل جراحی بعد از عمل را می‌توان با کاهش عوامل خطرزا مانند سیگار کشیدن یا کنترل قند خون و استفاده از روش‌های پیشگیری مانند تجویز آنتی‌بیوتیک و از بین بردن موهای زائد به حداقل رساند. همچنین عفونت محل زخم ممکن است از بسته شدن اولیه یا تأخیری محل زخم متأثر باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان عفونت محل جراحی بین بسته شدن تأخیری و بسته شدن اولیه زخم در آپاندیسیت پرفوره است.
مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر ۱۲۰ بیمار با آپاندیسیت پرفوره در بیمارستان امام خمینی (ره) ایلام وارد مطالعه شدند. همه بیماران تحت عمل جراحی باز آپاندیسیت قرار گرفته بودند. ۶۰ بیمار با روش بسته شدن اولیه با ۶۰ بیمار با روش بسته شدن تأخیری محل زخم جراحی از نظر بروز عفونت محل زخم و عوامل مؤثر بر آن با استفاده از مدل‌های رگرسیون لجیستیک تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: میزان بروز عفونت بعد از جراحی در کل نمونه ۱۷ درصد بود. این میزان عفونت سطحی محل زخم برای روش بستن تأخیری ۱۰ درصد و در روش بستن اولیه زخم ۲۳ درصد بود. در مدل لجیستیک چندمتغیره، نسبت احتمال عفونت برای روش بستن اولیه ۵۵/۱۱ برابر روش بستن تأخیری بود. همچنین سابقه دیابت و مقادیر بالای شاخص توده بدنی با عفونت محل زخم رابطه معنی‌داری داشتند.
نتیجه‌گیری: به‌منظور جلوگیری از بروز عفونت محل زخم، روش بستن تأخیری محل زخم جراحی نسبت به روش بستن اولیه برای مدیریت زخم در بیماران مبتلا به آپاندیسیت پرفوره اولویت دارد. همچنین بیماران با شاخص توده بدنی بالا و سابقه دیابت از نظر بروز عفونت محل زخم بیشتر تحت مراقبت قرار گیرند.
